در منطقه اقتصادي پارس(از عسلويه تا كنگان)  امكانات بندري بي نظيري احداث گرديده كه در هيچ كجاي كشور در اين سطح و گستردگي سرمايه گذاري نشده است از جمله اين امكانات مهم بندري عبارتند از:

* جهت مشاهده مشخصات بندر پتروشیمی پارس اينجا مراجعه فرمائيد

* جهت مشاهده مشخصات بندر خدماتی پارس (مجتمع بندری پارس) اينجا مراجعه فرمائيد

* جهت مشاهده مشخصات ترمینال و بندر فراسکو در عسلویه اينجا مراجعه فرمائيد

*  بندر پتروشیمی پارس؛ بزرگترین بندر صادراتی ایران اينجا 

* عملیات تکمیلی بندر خدماتی صادراتی تمبک در پارس جنوبی پایان یافت اينجا

* راه‌اندازی بندر خدماتی و صادراتی سایت ۲ پارس‎جنوبی اينجا

اين امكانات مدرن بندري در كنار بنادر عسلويه، سيراف و كنگان جايگاه بي نظيري از جنبه امكانات و زير ساخت هاي بندري جهت واردات و صادرات به اين منطقه بخشيده است.

 در منطقه جغرافيايي ياد شده بيش از 5 ميليون تن محصول گرانول قابل حمل با كانتينر توليد مي شود و اين ميزان پس از راه اندازي پروژه هاي جديد به بيش از 8 ميليون تن خواهد رسيد. مقصد حمل بخش قابل توجهي از اين محصولات داخل ايران و كشورهاي همسايه خصوصا كشور تركيه مي باشد. 

با توجه به حجم عظيم محصولات توليدي جامد و مايع در منطقه عسلويه تا كنگان جابجايي اين ميزان بار به داخل كشور و انتقال به كشورهاي همسايه از جهات مختلف حائض اهميت مي باشد هر گونه تاخير و اختلال در انتقال محصولات توليدي به بازارهاي هدف مي تواند خسارات سنگين و جبران ناپذيري به دنبال داشته باشد لذا وجود سيستم حمل و نقل مطمئن لازمه سرمايه گذاري هاي انجام شده است. ارزان ترين، مطمئن ترين و كاراترين شيوه حمل محصولات توليدي جامد و مايع به مقاصد اتصال به شبكه ريل سراسري است و منطقي ترين و نزديكترين راه تحقق اين هدف اتصال عسلويه به  خط آهن سراسرس از طريق اتصال به خط آهن شيراز است.  طول اين مسير حدود 300 كيلومتر است و با هزينه اي حدود 2هزار ميليارد تومان مي توان اين خط آهن را احداث نمود. احداث اين خط آهن علاوه بر اشتغال مناسبي كه در حين اجرا و ساخت به دنبال دارد منجر به كاهش مصرف سوخت جهت جابجايي محصولات و ايجاد جاذبه مناسب جهت سرمايه گذاري هاي جديد در اين منطقه خواهد گرديد. همچنين كاركنان و خانواده هاي آنها مي توانند با قطار در زمان مناسب با امنيت و آرامش سفر نمايند و از كشته و زخمي شدن ده ها نفر در اين مسير جلوگيري خواهد شد.

از جمله مزيت ها و ضرورت هاي احداث اين خط آهن عبارتند از:

الف- در حال حاضر حدود 5 ميليون تن محصول پليمري در منطقه عسلويه توليد مي شود كه با بهره برداري از پروژه هاي موجود اين ميزان طي 4 سال آينده به حدود 8 ميليون تن خواهد رسيد كه حدود 4 ميليون تن آن در داخل كشور و كشورهاي همسايه از جمله تركيه داراي مشتري مي باشند. همچنين سالانه بيش از 10 ميليون تن LPG و ساير محصولات شيميايي در منطقه توليد مي شود در كنار اين توليدات توليد متانول منطقه طي 4 سال آينده به حدود 10 ميليون تن خواهد رسيد . بخشي از محصولات شيميايي مايع و گاز در داخل كشور مصرف و بخشي نيز از طريق شبكه ريلي قابليت صادرات به كشورهاي همسايه را خواهند داشت. 

از طرف ديگر اقتصادي ترين راه انتقال محموله هاي صادراتي شركتهاي پتروشيمي شيراز و واحدهاي توليد محصولات فولادي و ساير شركتهاي بزرگ توليدي نزديك به مسير خط آهن اصفهان به بنادر كنگان تا عسلويه استفاده از همين خط ريلي مي باشد كه طبق برآورد انجام شده حدود 3 ميليون تن بار از طريق اين خط آهن جهت صادرات به بنادر ياد شده منتقل خود شد . به اين ترتيب خط آهن شيراز به كنگان  عسلويه اقتصادي ترين خط آهن در كشور خواهد شد. سود سرمايه گذاري در شبكه ريلي بستگي به ميزان باري دارد كه از طريق اين خط آهن منتقل خواهد شد و اين مسير 300 كيلومتري منجر به انتقال بيش از 5 ميليون تن بار به شبكه ريلي كشور مي شود.

ب- چنانچه خط آهن شيراز به عسلويه راه اندازي شود ظرفیت حمل سالانه 4 ميليون تن بار كانتينري محصولات پليمري  وجود خواهد داشت و بخش قابل توجهي از اين كانتينرها جهت بارگيري مجدد با قطار به منطقه بازگشت مي شوند همچنين قابليت جابجايي چند ميليون تن محصولات مايع و گاز براي داخل كشور و كشورهاي همسايه وجود دارد لذا خط آهن شيراز به عسلويه از نظر نسبت حجم جابجايي بار به طول مسير يكي از اقتصادي ترين خطوط ريلي كشور خواهد شد. با توجه به اينكه حدود 75 درصد مبلغ هر بارنامه بابت استفاده از خط آهن و لكوموتيو به شركت راه آهن تعلق مي گيرد لذا پيش بيني مي شود كل سرمايه گذاري در اين مسير نسبتا كوتاه و كم فراز و نشيب در مدت حدود 5 سال بازگشت خواهد گردید.

 ج- بيش از 50 هزار نفر از نقاط مختلف كشور در مناطق پيرامون عسلويه و كنگان مشغول بكار هستند كه هر ماه حداقل 4 سفر رفت و برگشت به نفاط مختلف كشور انجام مي دهند همچنين مردم شهرهاي اطراف در مسير شيراز تا اصفهان تردد قابل توجهي دارند لذا راه اندازي خط آهن ياد شده ضمن كاهش مصرف سوخت منجر به كاهش تصادفات جاده اي و كشته و زخمي شدن ده ها نفر در سفرهاي جاده اي مي شود و درآمد مناسبي نيز براي شركتهاي حمل و نقل ريلي به دنبال دارد.

د- با فرض جابجایی 5 میلیون تن بار توسط شبکه ریلی و با لحاظ اینکه مصرف سوخت در شبکه ریلی حدود یک ششم حمل و نقل جاده ای می باشد و با محاسبه متوسط مصرف تن کیلومتر سوخت کامیون ها مشخص می گردد که انتقال این حجم بار از جاده به شبکه ریلی منجر به صرفه جویی سالانه حداقل 20 میلیون دلار  در مصرف سوخت خواهد شد. این صرفه جویی در کنار اشتغال مستقیم و غیر مستقیم اجرای این خط آهن در کنار زیر ساخت های بسیار مناسب بنادر و اسکله های بزرگ و مجهز،  اجرای این خط آهن را کاملا جذاب و منطقی جلوه گر خواهد نمود.

با توجه به مطالب مهم ياد شده تاخير در راه اندازي خط آهن شيراز به كنگان و عسلويه به هيچ وجه و با هيچ منطقي قابل توجيه نيست و مي بايست به سرعت اجرايي گردد. حتي اگر وزارت راه بودجه لازم جهت اجراي سريع اين خط آهن استراتژيك را ندارد  امكان سرمايه گذاري  وزارت راه و شركتهاي پتروشيمي و ساير شركتهاي بزرگ منتفع از اين خط آهن وجود دارد. مي توان شركتي با چار چوب مشخص و تركيبي از سهامداران پتروشيمي و فولادي و شركت توسعه زيرساخت هاي وزارت راه و شركت ملي نفت تاسيس نمود و اجراي اين پروژه ملي به اين شركت محول گردد. شركت ملي نفت به اين سبب سهامدار شود كه اجراي اين خط آهن منجر به كاهش مصرف بنزين و گازوئيل مي شود كه از اين محل آن شركت سالانه ده ها ميليون دلار منتفع خواهد گرديد.

+ نوشته شده در  پنجشنبه ۲۹ آذر ۱۳۹۷ساعت 9:27  توسط سید حسین میرافضلی   | 
روزانه یکصد میلیون لیتر بنزین در خودروهای کشور مصرف می شود که ارزش واقعی این میزان بنزین روزانه 50 میلیون دلار و سالانه 18 میلیارد دلار است. بطور متوسط 70 درصد خودروهای شهرهای بزرگ از جمله تهران تک سرنشین هستند. مصرف بنزین خودروهای تهران روزانه 13 میلیون لیتراست و به نظر می رسددر 7 شهر بزرگ کشور حدود 30 میلیون لیتر در روز باشد.  به این ترتیب مصرف بنزین در تهران روزانه 6.5میلیون دلار و در سال 2.3 میلیارد دلار و در 7 شهر بزرگ کشور بجز تهران سالانه حدود 5 میلیارد دلار می باشد.


سهم خودرو های تک سرنشین در مصرف بنزین تهران 1.5 میلیارد دلار و در 7 شهر کلان بجز تهران 3.5 میلیارد دلار می باشد. مصرف سوخت خودروهای تک سرنشین 6 برابر اتوبوس و حدود 10 برابر مترو است.لذا چنانچه نیمی از خودروهای تک سرنشین با توسعه شبکه اتوبوس رانی و مترو به این شبکه ها منتقل شوند فقط در تهران سالانه 750 میلیون دلار و در شهرهای بزرگ 1.7 میلیارد دلار در سال صرفه جویی در مصرف سوخت حاصل خواهد شد.


حال سؤال اینست که چگونه می توان مردم را مجاب نمود که بجای خودرو شخصی و تک سرنشین از سیستم حمل و نقل عمومی استفاده نمایند. این خواست بزرگ و موهبت ماندگار زمانی حاصل خواهد شد که مردم به آسانی و آرامش بتوانند با استفاده از سیستم حمل و نقل عمومی به مقصد برسند و زمانی این هدف محقق می گردد  که در توسعه زیرساخت ها و خرید اتوبوس های مدرن مورد نیاز و احداث خطوط مترو در مسیرهای مختلف شهر سرمایه گذاری شده باشد.


برای احداث 100 کیلومتر شبکه مترو جدید و دو برابر کردن شبکه مترو موجود نیاز به 3 میلیارد دلار سرمایه گذاری می باشدو برای خرید 10000 دستگاه اتوبوس مناسب،  نیاز به یک میلیارد دلار سرمایه گذاری می باشد. بنابراین برای ایجاد شرایط مناسب برای حمل و نقل عمومی آسان و جذاب در شهر تهران نیاز به 4 میلیارد دلار سرمایه گذاری می باشد اتوبوس ها از زمان خرید و قرار گرفتن در سیستم حمل و نقل شروع به درآمدزایی و سود دهی می کنند. مسیرهای مترو نیز با بهره برداری از هر ایستگاه شروع به سود دهی می کنند از طرفی سرمایه گذاری 3 میلیارد دلاری در زیرساختهای مترو به مرور و طی 3 سال انجام می شود یعنی سالی 1 میلیارد دلار  و خرید اتوبوس ها نیز طی یک سال قابل انجام خواهد بود. بدون تردید توسعه زیرساخت های حمل و نقل عمومی شهر تهران و کلان شهر ها مهمترین اولویت سرمایه گذاری در این شهرها می باشد. این سرمایه گذاری بسیار پر بازده است و در کمتر از 5 سال کل سرمایه گذاری بازگشت می کند و ده ها سال مردم و دولت از مواهب و میوه های ارزشمند آن بهره خواهند برد.  ذکر این موضوع حائض اهمیت است که با انتقال نیمی از خودروهای تک سرنشین به شبکه مترو و سیستم اتوبوس رانی از بار ترافیکی شهر به حد زیادی کاسته خواهد شد و حمل و نقل روان تر و مصرف سوخت خودروها کاهش خواهد یافت.
با لحاظ مطالب فوق مشخص است که این سرمایه گذاری کاملا اقتصادی است و بازگشت سرمایه حدود 5 سال محقق خواهد شد، منتها در فضای واقعی چنین سرمایه گذاری منسجم و یکپارچه ای به سادگی قابل تحقق نیست چرا که سیستم تصمیم گیری منسجمی در کشور وجود ندارد.
برای اتخاذ چنین تصمیم منسجمی نیاز به سیستم تصمیم گیری هماهنگ و منسجم شهرداری تهران و شخص رئیس جمهور است و یک ساختار هماهنگ و دارای مسئولیت ها و اختیارات لازم می تواند چنین تصمیمی را جاری نماید و سرمایه گذاری داخلی و خارجی را جهت این هدف همراه نماید و بتواند با ایجاد صندوق پروژه های متشکل از صندوق توسعه ملی ،شرکتهای سرمایه گذاری و بانک ها و شرکتهای توانمند چنین طرح ملی را اجرا نماید.

تا وقتی رئیس جمهور و شهردار تهران دغدغه حل معضل خورو های تک سرنشین و توسعه زیرساخت های حمل و نقل تهران و کلان شهرها را بصورت مستمر و جدی نداشته باشند محال ممکن است که این گره در حال کشش گشوده شود.

+ نوشته شده در  پنجشنبه ۲۹ آذر ۱۳۹۷ساعت 8:58  توسط سید حسین میرافضلی   |