قطارهای معمولی در حال حاضر مسیر اصفهان تا تهران را در مدت 7 ساعت می پیمایند اکنون در مسیر پر تردد اصفهان تهران  در هفته  فقط 3 قطار تردد  می کند. قطار برقی قادر است در مدت 2 ساعت این مسیر را طی نموده و به مقصد برسد لذا در 24 ساعت با قطار برقی می توان حداقل 7 سفر بین مسیر اصفهان تهران انجام داد. قیمت قطارهای برقی بالاست لذا توقف این قطارها بر سرمایه گذار غیر قابل تحمل است.  راه آهن حدود 25 درصد از درآمد قطارهای برقی را بابت حق دسترسی به شبکه ریلی برداشت می کند به این ترتیب منافع سرمایه گذار و راه آهن در هم گره خورده است و راه آهن نمی تواند از این درآمد کلان چشم پوشی کند. (در حال حاضر قطارهای مسافری به علت درآمد کم و غیر اقتصادی بودن، پولی به راه آهن پرداخت نمی کنند و راه آهن نیز خدمات قابل قبولی به این قطارها ارائه نمی کند چرا که منافع آنها در هم گره نخورده و فشار اجتماعی چندانی نیز موضوع را تعقیب نمی کند . یک رام قطار برقی در مسیر کوتاه اصفهان  تهران 600 مسافر را جابجا می کند (در مسیر های با زمان حدود 7 ساعت واگن ها بجای تخت خواب شبیه هواپیما دارای صندلی بوده و ظرفیت هر واگن بین 80تا 100 مسافر است) به این ترتیب هر رام قطار شامل 6 تا 8 واگن بطور متوسط 600 مسافر را حمل نموده و در 7 بار رفت و برگشت هر شبانه روز تعداد  4200 مسافر را جابجا می کند چنانچه قیمت بلیط هر مسافر را 15 هزار تومان در نظر بگیریم یک رام قطار در 24 ساعت 63 میلیون تومان درامد دارد که 15 میلیون تومان آن سهم شرکت راه آهن است . مسیر اصفهان تهران حداقل نیاز به 10 رام قطار در هر شبانه روز دارد که درآمد سهم راه آهن در هر روز به 150 میلیون و در سال 54 میلیارد تومان خواهد شد.

چنانچه  قطار های برقی در این مسیر راه اندازی شود سفر بین دو شهر کوتاه و سهل خواهد شد و تعداد مسافرت ها بین دو شهر افزایش قابل توجهی  خواهد یافت.

متاسفانه پروژه قطار پر برقی اصفهان تهران با روی کار آمدن دولت نهم در اقما فرو رفت و این وضعیت کماکان ادامه دارد دولت قبلی برنامه داشت که در مدت 4 سال این پروژه بزرگ ملی را راه اندازی کند که با جابجایی دولت این موهبت عظیم از مردم اصفهان و تهران و شهرهای واقع در مسیر سلب گردید.

 

+ نوشته شده در  پنجشنبه ۲۲ دی ۱۳۹۰ساعت 14:0  توسط سید حسین میرافضلی   |